inançlı olmanın huzur vermesi

mesela insanın bi sorunu olduğunda müslümansa yanında allah'ı vardır. umut verir ona. ama ateist olunca yalnız kalıyorsun koskoca dünyada. ama bu demek değildir ki allah vardır, insan kendi kendini kandırıyor olabilir. ayrıca, cehalet mutluluktur.

cuma namazını kıldıktan sonra gelen huzur.

zor bir anında yada için daraldığında ellerini açıp dua etmen ve duana karşılık verceğini düşündüğün bir yaratıcının olması.

bunu burda paylaştıktan sonra, gerçekten huzur bulduğunuza inanıyor musunuz?

şu anda beni rahatlatan tek şey inancım. tevekkül ü esas almak, ardından istediğimiz şey olmadığında da "vardır bunda da bir hayır" demek insanı acayip rahatlatıyor. aksi olsa eve değil de kendimi atabileceğim yüksek bir yere giderdim herhalde.

İnancın ne olduğuna bağlı.Neye inandığınıza bağlı. Benim inancım,kim ne derse desin huzur veriyor.Anlam katıyor.Paranın,yemeğin,anlık hazların hepsinin bir sınırı var.En zevk aldığın şeyi düşün ne kadar uzun sürüyor ? Ama bir şeyi bir inançla taçlandırmak anlamlandırıyor.Koskoca evreni tek başına sırtlamıyorsun.Ölüm kaygısını bile azaltıyor,hırsları biliyor.Bilmiyorum en azından kalbimi ferahlatıyor.

Açıkcası inanıp teslim olmayı bende çok istiyorum bazen.

Her şeyin farkındasındır, elinden geleceklerin gelemeyeceklerin.. Fakat inancının gücünü de bilirsin sonsuzdur, uçcuz bucaksızdır. Teslimsindir; düşersin sırf inandığın için ha gayret diyip kalkarsın, ağlarsın gözlerin şişene kadar fakat en son süzülen gözyaşını bir hışımla silersin, olmaz dersin her şey buraya kadarmış o an bir şey gelir seni öyle bir geri döndürür ki, iyi ki inanıyorum dersin. Huzur bulduğun her an inancının sana bir hediyesidir. İnanmakta sınır tanıma çünkü huzuru ve mutluluğu sonsuz hakeden yine sensin.

insan kandırılmak istiyor tabi. hiç yok olmamak istiyor. ondan bunlar hep. anlayışla karşılıyorum. içgüdülerinizi seçemiyorsunuz.

insan inanmadığı hiçbir şeyi başaramaz gibi geliyor bana. başarı tesadüf değildir sözüyle de ilişkilendirilebilir. küçük büyük hedeflerimiz, farkında olup yaptıklarımız ya da rutine bindirdiklerimiz. bunların hepsi kişinin kendine, çevresine ve belki de dini bir anlamla inanca bağlıdır. başardıkça aldığımız tat bence huzurdur. inançlı olmayı da tek bir anlama ve alana bağlamak doğru gelmiyor.

Her şey O'ndan gelir ve herkes O'na gider. Şeklinde bir fikirle olanları kabullenip önüne bakman gerektiği farkındalığının gelmesi

İnançlı olmak ve inanmak arasında fark olduğunu düşünüyorum, inançlı olmak yerine sadece inanmakla yetindiğim için de bu bana huzur yerine korku veriyor.

Eşitlik kaygısı olmayan kul beyanatı! Haklı olabilir tabi, neticede yorgun geçirilen bir günün akşamı bir bardak çay bile insana huzur verebiliyor.

sosyologların yaptığı analize göre: intihar eden ve mutsuz bir ruh haline sahip olanların geneli inançsızlardan oluşuyor. en az intihar vakası ve mutsuz ruh hali, inançlı insanlarda görülüyor. yani inançlı bireyler daha mutlu daha huzurlu. sosyologların bile analize gerek kalmadan, hepimizin gözlemlediği bu gerçek inançlıların mutlu ve huzurlu olması, intihara daha az eğilimli olması bize nasıl bir mesaj veriyor; onu anlamak lazım. amaç sadece mutlu bir hayat yaşamak mı? yoksa ne için yaratıldığını, evreni anlamayı, canlıları anlamayı ve bilimi yüceltmeyi mi amaçlamış. tabii ki insanoğlu hepsini aynı anda yapmak ister. hem mutlu olmak hem bilim ile uğraşmak. tabi hepsi aynı anda olmuyor, istisnalar elbet var ama, insanoğlu özünde hep sırtını yaslayacak bir güç, bir kucak ister. sıkıştığında yardım etmesi gereken birilerini arar. işte tanrı inancı burada devreye girer. yaptıklarının bir mükafatı olmasını isteyen, hayatına anlam katmak isteyen, zor durumda kendisinden yardım isteyecek, gücü yetmediğinde inandığı tanrıya havale edecek bir sistem arar. en önemlisi de: öldükten sonra bilincinin devam etmesini ister. bu sistemin içinde olan yani tanrı inancı olan bireyler, genel itibari ile inanmayan bireylere göre daha mutlu daha huzurlu.

Yaratıcıya, Allah’a inanmak klavyenin çok üstünde. Elim yandı geçen kızgın yağ patladı ağzımdan Allah’ım yakma sen affet çıktı. İnsan rahatlıyor. Derdin var sıkıntın var, kime anlatsan anlamaz anlasa da işine gelmez ama oturuyorsun Allahım diye başlayıp cümleye döküyorsun içini ve gönlün genişliyor. Birisi çıkıyor karşına hunharca üzüyor seni, o denli oluyorsun ki eline bir taş verseler kafasını beynini patlatacak kadar vursan, için soğumacak oluyor. Diyorsun ki Rabbim sen biliyorsun ben sana havale ediyorum. Bütün her şey bitiyor. Hasılı; çok şükür Rabbime İnancım var.